Bushcraft Jaaropleiding - Weekend 7
Blogger Sabrina aan het woord:
Spinnen. F*ck. Daar stond ik, midden in het bos, in de regen, terwijl ik worstelde met mijn tarp.
Geen tent, geen hangmat. Enkel een matje en een tarp.
Het is herfst—die tijd van mistige ochtenden en spinnenwebben. Mijn grootste angst.
Spinnen!
En Brecht’s woorden echoën in mijn hoofd: "Er komt altijd wel een moment tijdens de jaaropleiding dat iemand uit zijn comfortzone wordt getrokken."
Dit was mijn moment.
Ik geef het toe, daar in de warmte van onze deelcirkel, dit was niet het weekend waar ik naar uitkeek.
Maar nu, nu weet ik beter.
Het bos is zo magisch. Het burlen van edelherten in de verte, een bosuil die roept in de late uren, het ritmische getik van regen op mijn tarp...
Ondanks de koorts die door mijn lijf gierde en het verlangen naar een warm bad, een kop chocolademelk, voelde ik iets diepers.
Een kracht die enkel de natuur je kan geven.
De uitdaging van het bouwen van een natuurlijke shelter, gemaakt met onze handen.
Ok en een spade en een zaag, bracht ons allemaal tot onze limieten.
Het voelde bijna surrealistisch. De wereld om ons heen verstilde, en samen werkten we als één, alsof we elkaar al jaren kenden.
Uren later zaten we daar, beschut in ons eigenhandig gebouwde schuilplaats, een warme maaltijd voor ons, de geur van het bos vulde de shelter.
Het vuur verwarmde onze verkleumde handen.
Dit was het ultieme gevoel van verbondenheid met moeder aarde.
Aarde op onze handen, onder onze nagels...Het vuur, het donkere van de nacht, het veilige gevoel van onze shelter... het was onbeschrijfelijk.
Dit soort momenten, die begrijp je pas als je ze zelf beleeft.
De nacht viel. Elk uur stond er iemand op om over de groep te waken, de stilte te bewaken, het vuur te hoeden.
De sterren boven ons, het zachte geknisper van het vuur, de geluiden van het bos.
Zorg dragen voor elkaar, terwijl de maatschappij daarbuiten lijkt te draaien om ieder voor zich.
Dit was anders, dit was warm.
Verbonden. Met elkaar en met mama aarde.
Ik draag nooit een horloge, heb nog nooit een wekker nodig gehad.
Leef al dicht bij de natuur, zo voelde het.
Maar steeds weer, als ik een weekend doorbreng in het bos, besef ik dat het nóg dieper kan.
Er is altijd een nieuwe laag om te ontdekken, dichterbij, intenser.
Zondagochtend nam Brecht ons mee, dieper het bos in.
Na een uitgebreide verdieping in de sporen doos liet hij ons luisteren naar de fluisteringen van het wild, de sporen van het leven om ons heen.
Op dat moment voelde ik me één met het bos.
Geen tijd, geen klok, alleen de ademhaling van de natuur die ons ritme bepaalde.
Plots, geritsel in de verte.
Een edelhert schoot snel weg, zijn silhouet flitste door de bomen en verdween weer in het bos.
En terwijl ik dit type, zucht ik diep.
Wat een cadeautje is deze opleiding.
Wat een cadeau zijn deze vreemde mensen die nu vrienden zijn geworden.
Wat een cadeautje zijn Zoë & Brecht en hun team.
Nu, terugkijkend op de afgelopen weekenden, voel ik de groei die ik heb doorgemaakt.
De kracht die je vindt in het buiten zijn, in het uitdagen van jezelf.
Er zijn nog twee weekenden te gaan, maar ik weet al: dit traject heeft me veranderd.
Brecht had gelijk. "Het is zoals een bezoek aan de Efteling, maar dan voor hippies."
 | |
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x
